چمچه
لغت‌نامه دهخدا
چمچه . [ چ ُ / چ َ چ َ / چ ِ ] (اِ) قاشق و کفگیر کوچک . (آنندراج ). ملاغه و ملعقه و کفگیر. (ناظم الاطباء). چمچم . خَطیفَه . (منتهی الارب ) :
غریبی گرت ماست پیش آورد
دوپیمانه آبست و یک چمچه دوغ .
آن دیگ لب شکسته ٔ صابون پزی ز من
آن چمچمه ٔ هریسه و حلوا از آن تو.
ز طباخی او شدم غصه خور
دلی دارم از غصه چون چمچه پر.
و رجوع به چمچم و ملاغه و کفگیر شود. || در لهجه ٔ قزوین ، به معنی خاک انداز. || در لهجه قزوین ؛ قاشق چوبی بزرگ . || جام و پیاله ٔ چوبین .(ناظم الاطباء).
غریبی گرت ماست پیش آورد
دوپیمانه آبست و یک چمچه دوغ .
سعدی .
آن دیگ لب شکسته ٔ صابون پزی ز من
آن چمچمه ٔ هریسه و حلوا از آن تو.
وحشی .
ز طباخی او شدم غصه خور
دلی دارم از غصه چون چمچه پر.
وحید (از آنندراج ).
و رجوع به چمچم و ملاغه و کفگیر شود. || در لهجه ٔ قزوین ، به معنی خاک انداز. || در لهجه قزوین ؛ قاشق چوبی بزرگ . || جام و پیاله ٔ چوبین .(ناظم الاطباء).
