ژکان
لغت‌نامه دهخدا
ژکان . [ ژَ / ژُ ] (نف ) در حال ژکیدن . آنکه ژکد. کسی که با خود دمدمه کند از دلتنگی . (لغت فرس ). آنکه با خود دَندد از خشم و نرم نرم گرید. (صحاح الفرس ). کسی که از درد و رنج با خود سخنی می گوید و می تندد. (اوبهی ). از خود رمیده و شخصی که از روی اعراض در زیر لب خود به خود آهسته سخن گوید و در صفاهان این نوع را لندیدن گویند. (فرهنگ خطی ) :
هشیوار از تخمه ٔ گیوکان
که بر درد و سختی نگردد ژکان .
برفتند از ایوان ژکان ودژم
دهان پر ز باد و روان پر ز غم .
بیامد فرخزاد آذرمکان
دژم روی با زیردستان ژکان .
چو دلو گران برنیامد ز چاه
بیامد ژکان زود شاپورشاه .
همی رفت رنجیده زو پهلوان
به ره بر بزرگان خروشان نوان
بیامد ژکان از بر شاه او
همه تیره دید اختر و گاه او.
هشیوار از تخمه ٔ گیوکان
که بر درد و سختی نگردد ژکان .
فردوسی .
برفتند از ایوان ژکان ودژم
دهان پر ز باد و روان پر ز غم .
فردوسی .
بیامد فرخزاد آذرمکان
دژم روی با زیردستان ژکان .
فردوسی .
چو دلو گران برنیامد ز چاه
بیامد ژکان زود شاپورشاه .
فردوسی .
همی رفت رنجیده زو پهلوان
به ره بر بزرگان خروشان نوان
بیامد ژکان از بر شاه او
همه تیره دید اختر و گاه او.
فردوسی .
