کاتن

کاتن . [ ت ِ ] (اِخ ) نام یکی از دو تن محارم «بسوس » کشنده ٔ داریوش که در تسلیم او به اسکندر باوی همداستان شد. مهارت او در تیراندازی بقدری بود که مرغ را در حال پرش میزد و با وجود اینکه ایرانیان در تیراندازی معروف بودند او را تیرانداز ماهر میدانستند. (از تاریخ ایران باستان ج 2 ص 1698 - 1699).