کارداری
لغت‌نامه دهخدا
کارداری . (حامص مرکب ) عمل کاردار. ولایت . حکومت :
بخدائی که کرد گردون را
کلبه ٔ قدرت الهی خویش
که ندیدم ز کارداری عشق
هیچ سودی مگر تباهی خویش .
بخدائی که کرد گردون را
کلبه ٔ قدرت الهی خویش
که ندیدم ز کارداری عشق
هیچ سودی مگر تباهی خویش .
انوری .
