کاسه گری
لغت‌نامه دهخدا
کاسه گری . [ س َ / س ِ گ َ ] (حامص مرکب ) عمل و شغل کاسه گر. ساختن کاسه و طبق . قداحه . (منتهی الارب ).
- فوت کاسه گری ؛ کنایه از وارد بودن به دقایق یک عمل . آگاهی از پیچ و خم یک کار و نکات باریکتر از موی آن داشتن .
|| سرودن و نواختن کاسه گر (نوایی از موسیقی ) :
یک دو دم بر سه قول کاسه گری
چارکاس مغانه بستانیم .
حالت سرو چنانست که ذوقی دارد
نفس بلبل و آن دبدبه ٔ کاسه گری .
|| (اِ مرکب ) کارخانه ٔ کاسه وبشقاب و آوندهای چینی سازی . (ناظم الاطباء).
- فوت کاسه گری ؛ کنایه از وارد بودن به دقایق یک عمل . آگاهی از پیچ و خم یک کار و نکات باریکتر از موی آن داشتن .
|| سرودن و نواختن کاسه گر (نوایی از موسیقی ) :
یک دو دم بر سه قول کاسه گری
چارکاس مغانه بستانیم .
خاقانی .
حالت سرو چنانست که ذوقی دارد
نفس بلبل و آن دبدبه ٔ کاسه گری .
نجیب جرفادقانی (از جهانگیری ).
|| (اِ مرکب ) کارخانه ٔ کاسه وبشقاب و آوندهای چینی سازی . (ناظم الاطباء).
