کافورخوار
لغتنامه دهخدا
کافورخوار. [ خوا / خا ] (نف مرکب ) ناسره . نامرد. (غیاث ) (آنندراج ). بی حمیت :
چون آن دید کاستاد پرهیزگار
ز کافور او گشت کافورخوار.
|| سرد :
برآمد ز کوه ابر کافوربار
مزاج زمین گشت کافورخوار.
چون آن دید کاستاد پرهیزگار
ز کافور او گشت کافورخوار.
نظامی .
|| سرد :
برآمد ز کوه ابر کافوربار
مزاج زمین گشت کافورخوار.
نظامی (شرفنامه ص 35).