کبیدن
لغت‌نامه دهخدا
کبیدن . [ ک َ / ک ِ دَ ] (مص ) از جای گشتن و از جای کشیدن و گردانیدن باشد. (برهان ) (آنندراج ). || کوفته خاطر شدن . رنجیدن . (آنندراج ) :
مکیبید و از راستی مگذرید.
جای غول است این سرای پرنهیب
مردمی خواهی از این مردم بکیب .
چون از پادشاه و امرای موافق نهایت کبیده بود... (مقدمه ٔ سیرالمتأخرین نواب سید غلامحسین طباطبائی ). || از راه دوستی و صداقت بازگشتن . (آنندراج ذیل کبیده ). و رجوع به کیبیدن شود.
مکیبید و از راستی مگذرید.
فردوسی (از آنندراج ).
جای غول است این سرای پرنهیب
مردمی خواهی از این مردم بکیب .
امیر حسینی .
چون از پادشاه و امرای موافق نهایت کبیده بود... (مقدمه ٔ سیرالمتأخرین نواب سید غلامحسین طباطبائی ). || از راه دوستی و صداقت بازگشتن . (آنندراج ذیل کبیده ). و رجوع به کیبیدن شود.
