کدیة

کدیة. [ ک ُدْ ی َ ] (ع اِ) سختی روزگار. || زمین درشت تابان سخت . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). ج ، کُدی ً. یقال : ضب کدیة و ضباب کدیة؛ سُمی به لِوَلعه بحفر الکدیة. (منتهی الارب ). ضب الکدیة و ضباب الکدی ؛ بسبب ولع او [ سوسمار ] به کندن اراضی درشت . (از اقرب الموارد). || کلوخ و جز آن سخت میان سنگ و گل . (منتهی الارب ). چیزی سخت میان سنگ و گل . (از اقرب الموارد). || طعام و شراب فراهم آورده ٔ انبارساخته . (منتهی الارب ). آنچه گرد آید از طعام و خاک . (از اقرب الموارد).