کسبی

کسبی . [ ک َ ] (ص نسبی ) منسوب به کسب . آنچه شخصی از کسب و ورز و جد و جهد تحصیل کرده باشد. (ناظم الاطباء). مکتسب . (یادداشت مؤلف ). آنچه به وسیله ٔ سعی و کوشش و مهارت بدست آرند. مقابل فطری . (فرهنگ فارسی معین ) :
شاه را ایران و توران کسبی و میراثی است
کسبی از تیغ و فرس میراثی از افراسیاب .

سوزنی .

محبت یا فطری بود یا کسبی . (اوصاف الاشراف ). رجوع به کسب شود. || روسپی و فاحشه و قحبه . (ناظم الاطباء).