کسوت
لغت‌نامه دهخدا
کسوت . [ ک ِس ْ وَ ] (ع اِ)کسوة. رخت و لباس و جامه و پوشاک . (ناظم الاطباء).
- پیش کسوت ؛ در اصطلاح زورخانه کاران ، تقدم و سبق در پهلوانی کیفاً و زماناً.
- کسوت جان دادن ؛ کنایه از خاصیت دادن است . (از ناظم الاطباء) (از برهان ).
- || حیات دادن و زنده کردن . (برهان ) (ناظم الاطباء).
- کسوت جان کردن ؛ کسوت جان دادن . (ناظم الاطباء). رجوع به کسوت جان دادن شود.
- کسوت کافوری ؛ کنایه از برف که کوه و دشت را پوشانیده باشد. (برهان ) (ناظم الاطباء).
|| طریقه و روش آرایش . (ناظم الاطباء).
- پیش کسوت ؛ در اصطلاح زورخانه کاران ، تقدم و سبق در پهلوانی کیفاً و زماناً.
- کسوت جان دادن ؛ کنایه از خاصیت دادن است . (از ناظم الاطباء) (از برهان ).
- || حیات دادن و زنده کردن . (برهان ) (ناظم الاطباء).
- کسوت جان کردن ؛ کسوت جان دادن . (ناظم الاطباء). رجوع به کسوت جان دادن شود.
- کسوت کافوری ؛ کنایه از برف که کوه و دشت را پوشانیده باشد. (برهان ) (ناظم الاطباء).
|| طریقه و روش آرایش . (ناظم الاطباء).
