کشورستان
لغت‌نامه دهخدا
کشورستان . [ ک ِش ْ وَ س ِ ] (نف مرکب ) ستاننده ٔ کشور. گیرنده ٔ کشور. فاتح . مملکت گیر :
میر ابواحمد محمد خسرو لشکرشکن
میر ابواحمد محمد خسرو کشورستان .
خداوند ما شاه کشورستان
که نامی بدو گشت زاولستان .
شاه گیتی خسرو لشکرکش لشکرشکن
سایه ٔ یزدان شه کشورده کشورستان .
همان سال ضحاک کشورستان
ز بابل بیامد به زاولستان .
همه ساله آباد زابلستان
کزو خاست یل چون تو کشورستان .
دریغا تهی از تو زابلستان
دریغا جهان بی تو کشورستان .
مهدی صفت شهنشه امت پناه داور
جانبخش چون ملکشه کشورستان چو سنجر.
آن چنان تخمی چنین کشورستانی داد بر
بر چنین آید ز تخمی کآنچنان افشانده اند.
میر ابواحمد محمد خسرو لشکرشکن
میر ابواحمد محمد خسرو کشورستان .
فرخی .
خداوند ما شاه کشورستان
که نامی بدو گشت زاولستان .
فرخی .
شاه گیتی خسرو لشکرکش لشکرشکن
سایه ٔ یزدان شه کشورده کشورستان .
عنصری .
همان سال ضحاک کشورستان
ز بابل بیامد به زاولستان .
اسدی .
همه ساله آباد زابلستان
کزو خاست یل چون تو کشورستان .
اسدی .
دریغا تهی از تو زابلستان
دریغا جهان بی تو کشورستان .
اسدی .
مهدی صفت شهنشه امت پناه داور
جانبخش چون ملکشه کشورستان چو سنجر.
خاقانی .
آن چنان تخمی چنین کشورستانی داد بر
بر چنین آید ز تخمی کآنچنان افشانده اند.
خاقانی .
