کلاوه
لغت‌نامه دهخدا
کلاوه . [ ک َ وَ / وِ ] (اِ) کلافه و چرخه . (ناظم الاطباء). کلافه است که ریسمان خام بر چرخه پیچیده باشند. (برهان ). ریسمانی که بر چنگلوک تنند. (آنندراج ). کلاف . کلاوه ٔ ریسمان . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
برای ساعد و دست مبارکش گردون
ز خط اسود و ابیض کلاوه ای بتند.
- کلاوه ٔ ماه ؛ ظاهراً هاله و خرمن آن . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
با نور تو، ماه را کلاوه ش
چه سود که ریسمان ندارد.
|| (ص ) بمعنی سراسیمه و سرگشته هم آمده است (برهان ). مضطرب ، سرگشته . سراسیمه . (ناظم الاطباء). || (اِ) غوک و وزق را نیز گویند. (برهان ). غوک و قرباغه . (ناظم الاطباء). || در لهجه ٔ کردی ، ویرانه . خرابه . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
برای ساعد و دست مبارکش گردون
ز خط اسود و ابیض کلاوه ای بتند.
(از فرهنگ جهانگیری ).
- کلاوه ٔ ماه ؛ ظاهراً هاله و خرمن آن . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
با نور تو، ماه را کلاوه ش
چه سود که ریسمان ندارد.
سنائی (یادداشت ایضاً).
|| (ص ) بمعنی سراسیمه و سرگشته هم آمده است (برهان ). مضطرب ، سرگشته . سراسیمه . (ناظم الاطباء). || (اِ) غوک و وزق را نیز گویند. (برهان ). غوک و قرباغه . (ناظم الاطباء). || در لهجه ٔ کردی ، ویرانه . خرابه . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
