کله گوشه
لغت‌نامه دهخدا
کله گوشه . [ ک ُ ل َه ْ ش َ / ش ِ ] (اِ مرکب ) گوشه ٔ کلاه . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ) :
شکر ایزد که به اقبال کله گوشه ٔ گل
نخوت باد دی و شوکت خار آخر شد.
|| کنایه از عظمت مرتبه و سرافرازی . (ناظم الاطباء) :
حافظا سر ز کله گوشه ٔ خورشید برآر
بختت ار قرعه بدان ماه تمام اندازد.
و رجوع به کلاه گوشه شود.
- کله گوشه ٔ کسی بر آسمان رسیدن ؛ بلندرتبه بودن . سرفراز بودن . (فرهنگ فارسی معین ) :
کله گوشه بر آسمان ِ برین
هنوز از تواضع سرش بر زمین .
- کله گوشه ٔ ملک ؛ کنایه از پادشاه زاده باشد. (برهان ) (از فرهنگ فارسی معین ).
شکر ایزد که به اقبال کله گوشه ٔ گل
نخوت باد دی و شوکت خار آخر شد.
حافظ.
|| کنایه از عظمت مرتبه و سرافرازی . (ناظم الاطباء) :
حافظا سر ز کله گوشه ٔ خورشید برآر
بختت ار قرعه بدان ماه تمام اندازد.
حافظ.
و رجوع به کلاه گوشه شود.
- کله گوشه ٔ کسی بر آسمان رسیدن ؛ بلندرتبه بودن . سرفراز بودن . (فرهنگ فارسی معین ) :
کله گوشه بر آسمان ِ برین
هنوز از تواضع سرش بر زمین .
سعدی .
- کله گوشه ٔ ملک ؛ کنایه از پادشاه زاده باشد. (برهان ) (از فرهنگ فارسی معین ).
