کمان گوشه
لغت‌نامه دهخدا
کمان گوشه . [ ک َ ش َ / ش ِ ] (اِ مرکب ) گوشه ٔ کمان . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). سیه [ س ِ ی َ ] . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
ز پیکان پولاد و تیر خدنگ
کمان گوشه بر گوشه سودند تنگ .
ز پیکانها خون بجوش آمده
کمان گوشه ها نزد گوش آمده .
ز شست خدنگ افکنان خاست جوش
کمان گوشه ها گشت همراز گوش .
کمان گوشه ٔ ابروش خم گرفت
ز تندیش گوینده را دم گرفت .
ز پیکان پولاد و تیر خدنگ
کمان گوشه بر گوشه سودند تنگ .
فردوسی .
ز پیکانها خون بجوش آمده
کمان گوشه ها نزد گوش آمده .
اسدی .
ز شست خدنگ افکنان خاست جوش
کمان گوشه ها گشت همراز گوش .
اسدی .
کمان گوشه ٔ ابروش خم گرفت
ز تندیش گوینده را دم گرفت .
نظامی (از آنندراج ).
