کمنداندازی
لغتنامه دهخدا
کمنداندازی . [ ک َ م َ اَ ] (حامص مرکب ) کمند انداختن از دست و ترک دادن آن را. (آنندراج ). عمل کمندانداز :
صید مطلب نکند جز به کمنداندازی
هر که قطع نظر از عالم اسباب کند.
و رجوع به کمندانداز شود.
صید مطلب نکند جز به کمنداندازی
هر که قطع نظر از عالم اسباب کند.
مخلص کاشی (از آنندراج ).
و رجوع به کمندانداز شود.