کمند افکندن

کمند افکندن . [ ک َ م َ اَ ک َ دَ ] (مص مرکب ) کمند انداختن گرفتن انسان یا حیوانی را :
در گردن صفدران خزران
افکند کمند خیزران را.

خاقانی .

کمندی کرده گیسوش از تن خویش
فکنده در کجا در گردن خویش .

نظامی .

مرا کمند میفکن که خود گرفتارم
لویشه بر سر اسبان بدلگام کنند.

سعدی .

با صید جان کمند نیفکنده کاکلش
تا دست اختیار مرا بر قفا نبست .

ظهوری (ازآنندراج ).