کهن سال

کهن سال . [ ک ُ هََ / هَُ ] (ص مرکب ) معمر و آنکه دارای عمر بسیار باشد. (ناظم الاطباء). پیر و سالخورده . مقابل خردسال . (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
وآن کعبه چون عروس کهن سال تازه روی
بوده مشاطه ای به سزا پور آزرش .

خاقانی .

ز تاریخ کهنسالان آن بوم
مرا این گنجنامه گشت معلوم .

نظامی .

کهن سالان این کشور که هستند
مرا بر شقه ٔ این شغل بستند.

نظامی .

همان صاحب سخن پیر کهن سال
چنین آگاه کرد از صورت حال .

نظامی .

کهن سالی آمد به نزد طبیب
ز نالیدنش تا به مردن قریب .

سعدی (بوستان ).

شنید این سخن مرد کارآزمای
کهن سال و پرورده ٔ پخته رای .

سعدی (بوستان ).

|| قدیم . دیرینه . (فرهنگ فارسی معین ). آنچه بر او سالهای بسیاری گذشته باشد :
مهر شرف به صفه ٔ شاه اخستان رسید
صفه ز هفت چرخ کهن سال درگذشت .

خاقانی .

ملک تو کشتی است و چرخ نوح کهن سال
کش ز شب و روز حام و سام برآمد.

خاقانی .

که می داند که این دیر کهن سال
چه مدت دارد و چون بودش احوال .

نظامی .

فرودآمد بدان دیر کهن سال
بر آن آیین که باشد رسم ابدال .

نظامی .

ریشه ٔ نخل کهن سال از جوان افزون تر است
بیشتر دلبستگی باشد به دنیا پیر را.

صائب .