کورمکورلغتنامه دهخداکورمکور. [ م َ ] (ص مرکب ، از اتباع ) چشم کم سو و معیوب و واسوخته و مریض . (فرهنگ لغات عامیانه ٔ جمالزاده ). و رجوع به ماده ٔ بعد شود.
