کو

کو. (اِ) راه فراخ و بزرگ را گویند که شاهراه باشد. (برهان ). شاهراه . (ناظم الاطباء). || کوی . (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین ). مخفف کوی . (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). محله . (غیاث ) :
آن سگی در کو گدایی کور دید
حمله می آورد و دلقش می درید.

مولوی .

دگر روز شد گرد هر کو دوان
عسل بر سر و سرکه بر ابروان .

سعدی .

- کوبه کو ؛ محله به محله . کوی به کوی . (فرهنگ فارسی معین ) :
وقت خشم و وقت شهوت مرد کو
طالب مردی دوانم کو به کو.

مولوی .

وقت اندیشه دل او رزم جو
وقت ضربت می گریزد کو به کو.

مولوی .

ای بگشته زین طلب تو کو به کو
چند گویی آن گلستان کو و کو.

مولوی .

سگ ز پی جیفه رفت در به در و کو به کو
گر به سگی قائمی جیفه ٔ دنیا طلب .

وحشی (از فرهنگ فارسی معین ).

|| راه کوچک و تنگ . (برهان ) (ناظم الاطباء). کوچه . (غیاث ) :
نیزه بازی اندرین کوهای تنگ
نیزه بازان را همی آرد به ننگ .

مولوی .

|| چارراه . || بازارجای . || میدان . (ناظم الاطباء).