کیلة
لغت‌نامه دهخدا
کیلة. [ ل َ ] (ع اِمص ) پیمایش . اسم مصدر است . (منتهی الارب ) (آنندراج ).اسم است از کال . (از اقرب الموارد). || نوع و هیأت پیمایش . (ناظم الاطباء). نوع ، و گویند: انه لحسن الکیلة، مثل جِلسة و رِکبة. (اقرب الموارد).
- امثال :
اء حشفاً و سوء کیلة ؛ یعنی هم خرمای حَشَف می دهی و هم بد پیمانه می کنی ؟ (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
- امثال :
اء حشفاً و سوء کیلة ؛ یعنی هم خرمای حَشَف می دهی و هم بد پیمانه می کنی ؟ (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
