کینه گاه

کینه گاه . [ ن َ / ن ِ ] (اِ مرکب ) میدان جنگ و جنگ گاه . (آنندراج ). میدان جنگ و کارزار و جای خصومت و نزاع . (ناظم الاطباء). رزمگاه . دارالحرب . (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
گرانمایه دستور گفتش به شاه
نبایَدْت رفتن بدان کینه گاه .

دقیقی .

بترسم که گر بار دیگر سپاه
به جنگ اندر آید در این کینه گاه .

فردوسی .

که گر من شوم کشته بر کینه گاه
شما کس مپایید پیش سپاه .

فردوسی .

بدو گفت تا من بدین کینه گاه
کمر بسته ام با دلیران شاه ...

فردوسی .

یکی با من ایدربدین کینه گاه
بگردد به گرز گران کینه خواه .

فردوسی .

کدامین دلاور که در کینه گاه
به پیشانیش کرد یارد نگاه ؟

اسدی .