کینه گزار
لغت‌نامه دهخدا
کینه گزار. [ ن َ / ن ِ گ ُ ] (نف مرکب ) انتقامجو. انتقام طلب . منتقم . که انتقام به جای آورد :
تو بدکننده ٔ خود را به روزگار سپار
که روزگار تو را چاکری است کینه گزار.
به چاشتگاه ملک بی کمر میان سپاه
برفت بر دم آن جنگجوی کینه گزار.
مبارک آمد روز و مساعد آمد یار
سلاح کینه بیفگند چرخ کینه گزار.
و رجوع به کین گرفتن شود.
تو بدکننده ٔ خود را به روزگار سپار
که روزگار تو را چاکری است کینه گزار.
فرخی .
به چاشتگاه ملک بی کمر میان سپاه
برفت بر دم آن جنگجوی کینه گزار.
فرخی .
مبارک آمد روز و مساعد آمد یار
سلاح کینه بیفگند چرخ کینه گزار.
؟ (از سندبادنامه ).
و رجوع به کین گرفتن شود.
