گده

گده . [ گ َ دَ / دِ ] (اِ) دندانه ٔکلید. (برهان ) (آنندراج ). زبانه ٔ کلید :
گشت ایمن ساحت ملکش ز دزدان آنچنانک
خانه ها ایمن شدند از زحمت درها گده .

شمس فخری (از شعوری ج 2 ص 304).

|| نوکر پست دهاتی ، مثل گده فراش . (فرهنگ نظام ).