گران سایه
لغت‌نامه دهخدا
گران سایه . [ گ ِ ی َ / ی ِ ] (ص مرکب ) کنایه از مردمی عالیرتبه و صاحب جاه و مرتبه . (برهان ) (انجمن آرا). گران پایه . (آنندراج ). ج ، گران سایگان :
ز پهلو برفتند پرمایگان
سپهبدسران و گران سایگان .
چو دید آن دو مرد گران سایه را
به دانایی اندر سرمایه را.
دو گرد دلیر گرانمایه را
سرافراز شیر گران سایه را.
|| جاهل و متکبر.(آنندراج ) (انجمن آرا) :
نشسته به در [ فریدون ] بر گران سایگان
به پرده درون جای پرمایگان .
|| خیلخانه دار. صاحب سپاه انبوه . (آنندراج ) (انجمن آرا).
ز پهلو برفتند پرمایگان
سپهبدسران و گران سایگان .
فردوسی .
چو دید آن دو مرد گران سایه را
به دانایی اندر سرمایه را.
فردوسی .
دو گرد دلیر گرانمایه را
سرافراز شیر گران سایه را.
فردوسی .
|| جاهل و متکبر.(آنندراج ) (انجمن آرا) :
نشسته به در [ فریدون ] بر گران سایگان
به پرده درون جای پرمایگان .
فردوسی .
|| خیلخانه دار. صاحب سپاه انبوه . (آنندراج ) (انجمن آرا).
