گران پایه
لغت‌نامه دهخدا
گران پایه . [ گ ِ ی َ / ی ِ ] (ص مرکب ) گران قدر. بلندمرتبه . عالی مقام :
نشسته به در بر گران پایگان
به پرده درون جای پرمایگان .
از ایشان هر آن کس که پرمایه بود
به گنج و به مردی گران پایه بود.
نشسته به در بر گران پایگان
به پرده درون جای پرمایگان .
فردوسی .
از ایشان هر آن کس که پرمایه بود
به گنج و به مردی گران پایه بود.
فردوسی .
