گردن افراختن

گردن افراختن . [ گ َ دَ اَ ت َ ] (مص مرکب ) قدرت از خود نشان دادن . خودنمایی کردن . مقاومت . ایستادگی :
ببردیم بر دشمنان تاختن
نیارست کس گردن افراختن .

فردوسی .

هرکه بیهوده گردن افرازد
خویشتن را به گردن اندازد.

سعدی .

بلندآواز نادان گردن افراخت
که دانا را به بیشرمی بینداخت .

سعدی (گلستان ).

میفراز گردن به دستار و ریش
که دستار پنبه ست و ریشت حشیش .

سعدی (بوستان ).

و رجوع به گردن افراشتن شود.