گردن فرازی
لغت‌نامه دهخدا
گردن فرازی . [ گ َ دَ ف َ ](حامص مرکب ) سرافرازی . سربلندی . مناعت :
بگردن فرازی و مردانگی
برای هشیوار و فرزانگی .
توانم که گردن فرازی کنم
بشمشیر با شیر بازی کنم
ز نخجیر و گردن فرازی و رزم
ز مهر دل و کین و شادی و بزم .
|| سرکشی . خودپسندی :
درآمد که گردن فرازی کند
بدان آتش تیز بازی کند.
تو خود دانی که در شمشیربازی
هلاک سر بود گردن فرازی .
بگردن فرازی و مردانگی
برای هشیوار و فرزانگی .
فردوسی .
توانم که گردن فرازی کنم
بشمشیر با شیر بازی کنم
ز نخجیر و گردن فرازی و رزم
ز مهر دل و کین و شادی و بزم .
اسدی (گرشاسب نامه ).
|| سرکشی . خودپسندی :
درآمد که گردن فرازی کند
بدان آتش تیز بازی کند.
نظامی .
تو خود دانی که در شمشیربازی
هلاک سر بود گردن فرازی .
نظامی .
