گردگرد

گردگرد. [ گ ِ گ َ ] (نف مرکب ) گردگردنده . دائره زننده . دوران پیداکننده :
کابوک را نشاید و شاخ آرزو کند
وز شاخ سوی بام شود باز گردگرد.

ابوشکور.

جهان فریبنده ٔ گردگرد
ره سود بنمود و خود مایه خورد.

فردوسی .

چرا چون آسیاب گردگردی
بیاکنده به آب وباد گردی .

(ویس و رامین ).

چو چرخ است کردارشان گردگرد
یکی شاد از ایشان یکی پر ز درد.

اسدی .

وآن کز او روشنی پدید آید
روشن و گردگرد و نوّار است .

ناصرخسرو.

او راست بنای بی ستونی
این گنبد گردگرد اخضر.

ناصرخسرو.

چرا گردد این گنبد گردگرد
بر آن سان که گویی یکی آسیاست .

ناصرخسرو.

دوش که این گردگرد گنبد مینا
آبله گون شد چو چهر من ز ثُریا.

قاآنی .