گرو کردن
لغت‌نامه دهخدا
گرو کردن . [ گ ِ رَ / رُو ک َ دَ ] (مص مرکب ) برهن دادن . اِسبال . (تاج المصادر بیهقی ). اِرهان . (منتهی الارب ) :
نبرد دیو آرزوم از راه
آرزو را گرو کنم بگناه .
یا فلک آنجا گذر آورده بود
سبزه به بیجاده گرو کرده بود.
گروکن بعمر ابد جام را
گروگیر کن باده ٔ خام را.
مراین صوفیان بین که می خورده اند
مرقع بسیلی گرو کرده اند.
رجوع به گرو شود.
نبرد دیو آرزوم از راه
آرزو را گرو کنم بگناه .
نظامی .
یا فلک آنجا گذر آورده بود
سبزه به بیجاده گرو کرده بود.
نظامی .
گروکن بعمر ابد جام را
گروگیر کن باده ٔ خام را.
نظامی .
مراین صوفیان بین که می خورده اند
مرقع بسیلی گرو کرده اند.
سعدی (بوستان ).
رجوع به گرو شود.
