گلمر
لغت‌نامه دهخدا
گلمر. [ گ ُ م َ ] (اِ) نام گلی است بغایت خوشبو. (برهان ) (آنندراج ) (فرهنگ رشیدی ) :
ز سوری کآن نه کم بود از کتاره
جگر میشد چو سوری پاره پاره
از آن گلمر که دل برد و روان هم
ز هر تن لاله رست و ارغوان هم .
|| نام نوعی از پیکان تیر. (برهان ) (آنندراج ) (فرهنگ رشیدی ) :
گشت رعنایان بود در زیر بید و پای گل
بوستان شیرمردان برگ بید و گلمر است .
ز سوری کآن نه کم بود از کتاره
جگر میشد چو سوری پاره پاره
از آن گلمر که دل برد و روان هم
ز هر تن لاله رست و ارغوان هم .
امیرخسرو (از جهانگیری ).
|| نام نوعی از پیکان تیر. (برهان ) (آنندراج ) (فرهنگ رشیدی ) :
گشت رعنایان بود در زیر بید و پای گل
بوستان شیرمردان برگ بید و گلمر است .
امیرخسرو (از جهانگیری ).
