گله دار
لغت‌نامه دهخدا
گله دار. [ گ َ ل َ / ل ِ / گ َل ْ ل َ / ل ِ ] (نف مرکب ) دارنده ٔ گله . آنکه گله را محافظت کند :
گله دار و چوپان همه کشته شد
سر بخت ایرانیان گشته شد.
آنکه گوسفندها را نگاهداری کند بمنظور پرورش و ازدیاد. نگاهبان گله . و رجوع به گله داری شود :
گله دار اسبان من پیش توست
خداوند اسبان بتن خویش توست .
گله دار اسبان افراسیاب
به بیشه درون سر نهاده به خواب .
گله داران بجستند و جان را گرفتند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 262). گروهی از گله داران در میان رود غزنین فرودآمده و گاوان بدانجا بداشته . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 261)
گله دار و چوپان همه کشته شد
سر بخت ایرانیان گشته شد.
فردوسی .
آنکه گوسفندها را نگاهداری کند بمنظور پرورش و ازدیاد. نگاهبان گله . و رجوع به گله داری شود :
گله دار اسبان من پیش توست
خداوند اسبان بتن خویش توست .
فردوسی .
گله دار اسبان افراسیاب
به بیشه درون سر نهاده به خواب .
فردوسی .
گله داران بجستند و جان را گرفتند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 262). گروهی از گله داران در میان رود غزنین فرودآمده و گاوان بدانجا بداشته . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 261)
