گله کردن

گله کردن . [ گ ِ ل َ / ل ِ ک َ دَ ] (مص مرکب ) شکایت کردن . تظلم . تشکی . (تاج المصادر بیهقی ) (زوزنی ). شکو. شکایت . شکاة. شکیه . (تاج المصادر بیهقی ) (دهار). اشتکا. (تاج المصادر بیهقی ) : پس مردمان افریقیه گروهی بنزدیک عثمان آمدند و از عبداﷲ سعد گله کردند... عثمان او را بازکرد. (ترجمه ٔ طبری بلعمی ).
نکردم سپه را بجایی یله
نه از من کسی کرد هرگز گله .

فردوسی .

نامم نهاده بودی بدخوی و جنگجوی
با هر کسی همی گله کردی ز خوی ما.

منوچهری .

گفت : [ یعقوب لیث ] به مظالم بودی گفته بودم گفت هیچکس از امیر آب گله کرد گفت : نه . (تاریخ سیستان ).
تا کی کنی گله که نه خوب است کار من
وز تیرماه تیره تر آمد بهارمن .

ناصرخسرو.

هیچ مکن ای پسر ز دهر گله
کز وی شکر است صدهزار مرا.

ناصرخسرو.

گله از هیچکس نباید کرد
کز تن ماست آنچه بر تن ماست .

مسعودسعد.

همچو ما روزگار مخلوق است
گله کردن ز روزگار چراست .

مسعودسعد.

گر سنایی ز یار ناهموار
گله ای کرد از اوشگفت مدار.

سنایی .

زآن گله کردم به آفتاب که دیدیم
کوست سنا برقی از سنای صفاهان .

خاقانی .

پیش یکی از مشایخ گله کردم که فلان در حق من به فساد گواهی داد. (گلستان سعدی ).
به دوستی گله کردم ز چشم شوخش گفت
عجب نباشد اگر ترک تیغزن بکشد.

سعدی (بدایع).

نمی کنم گله ای لیک ابر رحمت دوست
به کشت زار جگرتشنگان نداد نمی .

حافظ.

دی گله ای ز طره اش کردم و از سر فسوس
گفت که این سیاه کج گوش به من نمیکند.

حافظ.