گنده مغز
لغت‌نامه دهخدا
گنده مغز. [ گ َ دَ / دِ م َ ] (ص مرکب ) گنده دماغ . متکبر. سرکش :
تو گنده مغز شعری و او گنده مغز شرع
با وی به گنده مغزی همچون ترازویی .
با آن دو گنده مغز بود حشر آن کسی
کز دست دیو خورده بود کوکنار و بنگ .
ماخولیا گرفته و مصروع و گنده مغز
زرداب خورده چون عسلی پیس چون زنار.
گر نبودی جذب موش گنده مغز
عیشها کردی درون آب چغز.
تو گنده مغز شعری و او گنده مغز شرع
با وی به گنده مغزی همچون ترازویی .
سوزنی .
با آن دو گنده مغز بود حشر آن کسی
کز دست دیو خورده بود کوکنار و بنگ .
سوزنی (دیوان چ 1338 ص 233).
ماخولیا گرفته و مصروع و گنده مغز
زرداب خورده چون عسلی پیس چون زنار.
سوزنی .
گر نبودی جذب موش گنده مغز
عیشها کردی درون آب چغز.
مولوی .
