گوهردار
لغتنامه دهخدا
گوهردار. [ گ َ / گُو هََ ] (نف مرکب ) دارای گوهر. دارای جواهر :
خوش می روی در جان من ، خوش می کنی درمان من
ای دین و ای ایمان من ، ای بحر گوهردار من .
|| دارای نژاد. اصیل . نژاده . || دارای جوهر چنانکه تیغ و شمشیر و جز آن . جوهردار :
جود و عدلش هر دو نعمت ساز و محنت سوز باد
دست و تیغش هر دو گوهربار و گوهردار باد.
خوش می روی در جان من ، خوش می کنی درمان من
ای دین و ای ایمان من ، ای بحر گوهردار من .
مولوی (کلیات شمس ).
|| دارای نژاد. اصیل . نژاده . || دارای جوهر چنانکه تیغ و شمشیر و جز آن . جوهردار :
جود و عدلش هر دو نعمت ساز و محنت سوز باد
دست و تیغش هر دو گوهربار و گوهردار باد.
امیرمعزی (از بهار عجم ).