گوهرکش
لغت‌نامه دهخدا
گوهرکش . [ گ َ / گُو هََ ک َ / ک ِ ] (نف مرکب ) کشنده ٔ گوهر. حامل گوهر :
نشسته به هر گوشه گوهرکشی
برانگیخته آبی از آتشی .
گشاد از گوش گوهرکش بسی لعل
سم شبدیزرا کرد آتشین نعل .
چار گوهر ز گوش گوهرکش
برگشاد آن نگار حوراوش .
|| دارای گوهر. که در آن یا بر آن گوهر باشد. || (اِ مرکب ) دست برنجن و دستبند مرصع را گویند. (از برهان قاطع) (از انجمن آرا) (از جهانگیری ) (از بهار عجم ) (از آنندراج ) (از فرهنگ شعوری ) (ناظم الاطباء) :
ز بهر ساعد شاخ ابر ساخت گوهرکش
که قطره در خوشاب است و سبزه شبه دوال .
نشسته به هر گوشه گوهرکشی
برانگیخته آبی از آتشی .
نظامی .
گشاد از گوش گوهرکش بسی لعل
سم شبدیزرا کرد آتشین نعل .
نظامی .
چار گوهر ز گوش گوهرکش
برگشاد آن نگار حوراوش .
نظامی .
|| دارای گوهر. که در آن یا بر آن گوهر باشد. || (اِ مرکب ) دست برنجن و دستبند مرصع را گویند. (از برهان قاطع) (از انجمن آرا) (از جهانگیری ) (از بهار عجم ) (از آنندراج ) (از فرهنگ شعوری ) (ناظم الاطباء) :
ز بهر ساعد شاخ ابر ساخت گوهرکش
که قطره در خوشاب است و سبزه شبه دوال .
رفیع لنبانی (از فرهنگ رشیدی ).
