گوهر فشاندن
لغتنامه دهخدا
گوهر فشاندن . [ گ َ / گُو هََ ف َ / ف ِ دَ ] (مص مرکب ) پراکندن گوهر. در پاشیدن . ریختن و نثار کردن جواهر. || بخشش های شایان کردن . کرم و سخاوت نمایان کردن . || باران باریدن از ابر. || سخن های نادره و بلیغ و فصیح گفتن . || کلمات رسا و بلیغ نوشتن . رجوع به گوهر افشاندن شود.
