گو

گو. (فعل امر) امراست از گفتن . بگو. خواه . خواهی . بگذار :
ای نگارین ز تو رهیت گسست
دلْش را گو به بخس و گو بگذار.

آغاجی .

بخندید صاحبدل نیکخوی
که سهل است از این بیشتر گو بگوی .

سعدی (بوستان ).

- امثال :
چه به من گو چه به در گو چه به خر گو .

(امثال و حکم دهخدا ج 2 ص 673).

هرکه خواهد گو بیا و هرکه خواهد گو برو .

حافظ (از امثال و حکم دهخدا ج 4 ص 1956).

|| (نف ) گوینده ، و همیشه به طورترکیب استعمال میشود. (ناظم الاطباء).
ترکیب ها:
- اذان گو . اغراق گو. اندرزگو. بدگو. بذله گو. برهنه گو. بسیارگو. بلندگو. بیهده گو. بیهوده گو. پارسی گو. پراکنده گو. پرگو. پریشان گو. پسندیده گو. پوچ گو. پیش گو. ترانه گو. تلنبه گو. تملق گو. ثناگو. چامه گو. چرب گو. چرندگو. چکامه گو. حق گو. خودگو. خوش آمدگو. خوش گو. درمگو. دروغگو. دعاگو. راست گو. راه گو. رک گو. ره گو. زشت گو. زورگو. سجعگو. سخن گو. سرگو. شب گو. شکرگو. صلوةگو. عیب گو. غلنبه گو. غیب گو. فال گو. قصه گو. قلنبه گو. کلفت گو. کم گو. گزاف گو. گنده گو. لطیفه گو. لغزگو. لوتره گو. لیچارگو. ماذنه گو. متلک گو. ریحه گو. مزاح گو. مزیدگو. مسئله گو. مغلق گو. مفت گو. ملامت گو. نادره گو. نصیحت گو. نغزگو. نیک گو. ول گو. هجاگو. هرزه گو.هزل گو. یاوه گو. رجوع به هر یک از کلمات مذکور شود.
- گواینکه ؛ ولو اینکه . شاید. اگرچه .