یتامی
لغتنامه دهخدا
یتامی . [ ی َ ما ] (ع ص ، اِ) ج ِ یتیم . (اقرب الموارد) (دهار) (آنندراج ) (ترجمان علامه ٔ جرجانی ). ایتام . یَتَمَة. مَیتَمَة. یتائم . (از اقرب الموارد). یتیمان : ولدان یتامی یکسر دست بی پدری بر سر. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ). و رجوع به یتیم شود.