سرفتنه
لغت‌نامه دهخدا
سرفتنه . [ س َ ف ِ ن َ / ن ِ ] (اِ مرکب ) سرغوغا. (ناظم الاطباء). مهتر آشوبگران . کسی که درفتنه گری و آشوب از همه پیش افتاده است :
شوخ و میخواره و شبگرد و غزلخوان شده ای
چشم بد دور که سرفتنه ٔ خوبان شده ای .
شهری است پر ز فتنه و سرفتنه یار من
وه چون کنم به فتنه ٔ شهری است کار من .
شوخ و میخواره و شبگرد و غزلخوان شده ای
چشم بد دور که سرفتنه ٔ خوبان شده ای .
صائب .
شهری است پر ز فتنه و سرفتنه یار من
وه چون کنم به فتنه ٔ شهری است کار من .
مغول عبدالوهاب .
