نایب

(تلفظ: nāyeb) (عربی) آن که در غیاب کسی عهده‌دار مقام و مسئولیت اوست ، جانشین ، نماینده ؛ (در ادیان) در شیعه‌ی دوازده امامی هر یک از علمای دینی که در زمان غیبت حضرت مهدی (ع) ولایت امور مسلمین بر عهده‌ی اوست ؛ عنوان دولتی و دیوانی که در دوره‌ی قاجار ، افشاریه ، غزنوی و سلجوقی به اشخاص بخاطر نیابت ، تصدی شهر یا ولایت و سرپرستی امور داده‌اند.