إِمَّا

اگر- یا - چون (کلمه إمّا مرکب است از ان شرطيه و ماي زائده ، و اگر اين ما ، زائده نبود جائز نبود که نون تاکيد ثقيله در آخر فعل شرط در عباراتی نظیر"إِمَّا يَبْلُغَنَّ " بیاید ، در آيد ، اثر ماء زائده اين است که چنين کاري را تجويز ميکند. از طرفی ترکیب دو"إِمَّا " در عباراتی نظیر "إِمَّا أَن تُلْقِيَ وَإِمَّا أَن نَّکُونَ أَوَّلَ مَنْ أَلْقَىٰ "(يا تو [عصايت را] مىافکنى يا ما نخستين کسى باشيم که [ابزار و وسايل جادويش را]مىافکند؟)و"إِمَّا شَاکِراً وَإِمَّا کَفُوراً"(يا سپاس گزار خواهد بود يا ناسپاس)معادل عبارت" یا این یا آن "در فارسی است )