رَّوْحِ

نفس - نفس خوش (هر جا استعمال شود کنايه است از راحتي ، که ضد تعب و خستگي است ، و وجه اين کنايه اين است که شدت و بيچارگي و بسته شدن راه نجات در نظر انسان نوعي اختناق و خفگي تصور ميشود ، همچنانکه مقابل آن يعني نجات يافتن به فراخناي فرج و پيروزي و عافيت ، نوعي تنفس و راحتي به نظر ميرسد ، و لذا ميگويند خداوند يفرج الهم و ينفس الکرب - اندوه را به فرج ، و گرفتاري را به نفس راحت مبدل ميسازد ، پس روحي که منسوب به خداست همان فرج بعد از شدتي است که به اذن خدا و مشيت او صورت ميگيرد . )