قَصْدُ

راهي که رهرواش را به هدف مي رساند(قصد به معناي استقامت راه است ، يعني راه آنطور مستقيم باشد که در رساندن سالک خود به هدف ، قيوم و مسلط باشد ، و ظاهرا اين کلمه که مصدر است در عبارت "عَلَى ﭐللَّهِ قَصْدُ ﭐلسَّبِيلِ " به معناي اسم فاعل است ، و اضافه شدن آن به کلمه سبيل ، اضافه صفت به موصوف خويش است ، و بنا بر اين ، معناي قصد السبيل ، سبيل قاصد است ، در مقابل قول خداوند که ميفرمايد : و منها جائر که جائر به معناي منحرف از هدف است و رهرو خود را به غير هدف ميرساند ، و از هدف گمراه ميکند . و مقصود از اينکه فرمود : بر خداست قصد سبيل ، اين است که بر خدا واجب است که سبيل قاصد و راه مستقيم را براي بندگانش معين کند ، تا آن راه ، ايشان را به سعادت و فلاح بکشاند ، و چون حاکمي غير از خدا نيست که او را محکوم به اين واجب کند ، پس او خودش بر خود واجب کرده است که راهي براي بندگان خود قرار دهد و ايشان را بسوي خود هدايت کند ، و قرار هم داده )