تشته

تَ ش ت ه:پیاله ای مسین بود که ته آن سوراخی به اندازۀ یک نخود وجود داشت و ظرفیت آن تقریباً به اندازۀ یک فنجان (کاپ) بود و از آن برای اندازه گیری زمان حق آبۀ کشاورزان به جای ساعت استفاده می شد. تشته نگهدار در بادیه ای مسی چهار لیتر آب می ریخت و در جایی که می بایست زمان آبیاری نگه داشته شود، می نشست و تشتۀ ته سوراخ را روی آب می گذاشت. وقتی که پیاله (تشته) از سوراخ ته آن پر آب می شد، به ته بادیه می افتاد، و تشته نگهدار پیاله را برمی داشت و آب آن را درون بادیه خالی می کرد و دوباره روی آب می گذاشت و با ریگ هایی که از یک سوی بادیه به سوی دیگر می گذاشت، حساب آن را نگه می داشت و مثلاً پنج تشته آب به زمین برزو می داد.