وج

وج از واژه های هندواروپایی است، و این زبان واژه های مشترکی در پارسی باستان و اوستایی و پارتی و پارسی میانه دارد. واژۀ وج در موارد مختلف به صورت وش و وز نیز ظاهر می شود. این تبدیل بستگی به حرف بعدی آن دارد، مثلاً هنگامی که پیش از حرف «ت» بیان گردد، تبدیل به حرف شین خواهد شد؛ مثل «وشته» که به معنی پریدن است و کلمۀ «وشتن» به معنی رقص است؛ و چون پیش از حرف «ت» قرار گرفته، به شکل حرف «شین» تلفظ می شود. اما اگر حرف اخر کلمه باشد، به صورت حرف «ز» ظاهر می شود، مانند کلمۀ «وز» بن مایۀ مصدر «وشته»، وزیرن یا پریدن؛ یا کلمۀ «بوز» به معنی بپر. کلمۀ مرکب «وج و ویزما» از اصطلاحات کشتی محلی در تالش و گیل است، به معنی پریدن با حرکات پاندولی دست برای آمادگی بدن.