کنگاور

شهر کنگاور. آبراهام والنتاین ویلیامز جکسون در کتاب ایران در گذشته و حال (13836) کنگاور را چنین معنی کرده است:تپه ماهورهایی که شهر کهن را احاطه کرده اند و بر بلندای تپه ها برجهایی ساخته شده است، وجه اشتقاق ریشه نام کنگاور را آشکار می کند. کنگاور، کَنگور (kangavar)، کنکور (kankavar) و کنکوبار (konkobar) یونانی (آنچنان که ایسیدور خاراکسی ثبت کرده است) مشتق از صورت اوستایی Kanha-vara است. جزء اول این کلمۀ مرکب، اسم خاص است و در واژه اوستایی از قبیلKanha-daeza باقی مانده است. جزء دوم یعنی ara با Vara-xshaetha اوستایی (ور جمشیدی) مترادف است که در منابع اساطیری ایران در ارتباط با سرزمینهای شرقی آریایی ذکرش رفته است؛ و به معنی حصار و دژ و قلعه کنگهه است.