لغتنامه دهخدا
بیهسیة. [ ب َ هََ سی ی َ ] (اِخ ) بیهشیة. گروهی از خوارج منسوب به هیصم بن جابر خارجی . (از منتهی الارب ) (از مفاتیح ). اصحاب ابوبیهس بن الهیصم بن جابر معتقد بودند که ایمان عبارت است از اقرار و یقین بخدا و به آنچه رسول (ص ) آورده است و درنسبت افعال به اختیار بندگان با قدریه هم