استباتةلغتنامه دهخدااستباتة. [ اِ ت ِ ت َ ] (ع مص ) قوت یکشبه داشتن : لایستبیت لیلةً؛ نیست او را قوت یکشبه . (منتهی الارب ).
استباثةلغتنامه دهخدااستباثة. [ اِ ت ِ ث َ ] (ع مص ) بیرون آوردن چیزی را. (از منتهی الارب ). بیرون کردن خواستن .
مستبیتلغتنامه دهخدامستبیت . [ م ُ ت َ ] (ع ص ) نعت فاعلی از استباتة. || فقیر. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). رجوع به استباتة شود.