استلباءلغتنامه دهخدااستلباء. [ اِ ت ِ ] (ع مص ) فله مکیدن بچه از (مادر) خود. (منتهی الارب ). مکیدن بره فله ٔ میش را: استلباء الجدی الشاة؛ رضع لباءَها. (اقرب الموارد).
مستلبیلغتنامه دهخدامستلبی ٔ. [ م ُ ت َ ب ِءْ ] (ع ص ) نعت فاعلی از استلباء. بزغاله که فله و آغز شیر را می خورد. (از اقرب الموارد) (از منتهی الارب ). و رجوع به استلباء شود.