استناطةلغتنامه دهخدااستناطة. [ اِ ت ِ طَ ] (ع مص ) استناط فلان ٌ بعیره فلاناً؛ همراه او کرد شتر خود را تا خواربار آرد بر آن برای او. (منتهی الارب ).